Έχουμε πιάσει πάτο ή ακόμα υπάρχουν περιθώρια κάτι να σώσουμε αλήθεια ;
Σε κάθε γωνιά αυτής της χώρας , σε κάθε επίπεδο διοίκησης και ελέγχου , σε κάθε δημόσιο γραφείο – υπηρεσία , υπάρχουν καθημερινές στιγμές που δημιουργούν τραγελαφικές αλλά κυρίως επικίνδυνες ιστορίες . Σχεδόν όλοι έχουμε αντιμετωπίσει τέτοιες στιγμές, απέναντι στο “θηρίο” , απέναντι στο δικαίωμα που έχει δώσει στον πάσα ένα να επιβάλλει την δική του αντίληψη σε κάθε νομοθέτημα ή οδηγία . Έχουμε επιτρέψει να δημιουργηθεί ένας κρατικό μηχανισμός βαρίδι , εχθρικός απέναντι στους πολίτες, την ιστορία , τον πολιτισμό, το παρών και το μέλλον αυτού του έρμου … παραδείσου !!!
Αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο πρόβλημα μας , αυτό είναι το στοπ σε κάθε πορεία μπροστά . Αυτή είναι και η μεγαλύτερη διαφορά μας με άλλα δυτικού τύπου Ευρωπαϊκά κράτη άλλωστε . Οι Έλληνες που ζουν εκτός και κυρίως όσοι έφυγαν μέσα στην κρίση μπορούν να πουν περισσότερα , αλλά από ότι εγώ έχω καταλάβει έτσι έχουν τα πράγματα. Το οικονομικό είναι ένα θέμα, αλλά το κόστος ζωής εξισορροπεί τις όποιες ονομαστικές διαφορές , ο τρόπος ζωής και η καθημερινότητα μάλλον είναι υπέρ μας , αλλά η ύπαρξη κράτους και κρατικού μηχανισμού είναι ολοκληρωτικά εις βάρος μας .
Δυστυχώς αυτό το “καρκίνωμα” έχουμε ευθύνη όλοι να το αντιμετωπίσουμε , να το βγάλουμε από την θέση του , να καθαρίσουμε τις περιοχές και έτσι να γλυτώσουμε το υπόλοιπο σώμα . Σε αυτό πρέπει να δουλέψουμε όλοι , από τους απλούς πολίτες, τους πολιτικούς και κυρίως από τους ίδιους τους υπαλλήλους που ακόμα δεν έχουν διαβρωθεί , δεν έχουν “αρρωστήσει”
Δεν υπάρχει περίπτωση να προχωρήσουμε όσο η “αρρώστια” μας τρώει από μέσα …
